Laatst deed ik op Instagram mee met de ’20 facts about me’. Ik ratelde twintig feitjes over mijzelf op en eindigde met het belangrijkste feit: ik ben gelukkiger dan vroeger, toen ik nog niet tot de chronisch zieke gang behoorde. Klinkt best gek hè? Hoe zit dat?

Ik geloofde het nooit echt als mensen beweerde gelukkiger te zijn met hun beperkingen dan in de periode dat ze nog gezond waren. Wat een mislukt verkooppraatje. Maar als ik nu terug kijk naar de jaren die voor mij liggen, dan moet ik met het schaamrood op mijn wangen bekennen dat ze toch echt wel gelijk hebben.  Maar hoe kan je dat nou zeggen en voelen? Ik ga het je proberen uit te leggen.

Een tijdje terug sprak ik met een vriendin, haar schoonvader was ongeneeslijk ziek en zou niet lang meer te leven hebben. Hij gaf aan dat het afgelopen jaar, een jaar met behandelingen, ziekenhuisbezoeken en afscheid nemen, het mooiste jaar van zijn leven was. Hoe bijzonder is dat? Terwijl je weet dat je niet lang meer zult leven en dus genieten, kun je wel heel gelukkig zijn. Gelukkiger dan ooit. Het heeft te maken met het intens leven en het opzuigen van alle mooie dingen om je heen. Je niet druk maken om kleine frustraties en hobbels die je vroeger altijd van slag maakte. Frustreren, boos zijn en balen zijn soms verspilde minuten die heel kostbaar kunnen zijn. En waar brengt het je uiteindelijk? Helemaal nergens. O toch wel, verder in de put.

Ik was jong, kindloos en werkte om te werken en voor de toekomst. Ik had geen doel behalve ooit moeder te worden. De rest zou ik wel zien. Dagelijks leefde ik op de automatische piloot en deed wat ik moest doen. Ik keek vooral vooruit naar de weken die voor mij lagen. Naast werk was ik veel tijd kwijt met doelloos leven, beren op de weg zien en plezier maken met vrienden. Maar tijdens dat plezier, of het nu een feestje was of een uitje naar de film, genoot ik niet echt. Ik was altijd bezig met morgen, elke dag weer. Toen bestempelde ik mijzelf als gelukkig.
Maar jeetje, dat was ik echt niet. Ik probeer mij voor te stellen hoe gelukkig ik zou zijn als ik moeder was en niet chronisch ziek. Was ik dan net zo gelukkig? Ik denk het niet.

Het ziek zijn heeft mij met beide benen op de grond gezet en dwingt mij tot stil te staan, letterlijk en figuurlijk. Stilstaan, beseffen en om mij heen kijken. Wat gebeurt er eigenlijk? Wat zie ik, wat ruik ik, wat voel ik? Mijn hart mag het dan wel iets minder doen, mijn zintuigen zijn veel beter gaan werken. Bewust ben ik van alles om mij heen en dat maakt het genieten makkelijker.
Als ik niet ziek was geweest had ik nooit ervaren hoe kwetsbaar het leven is. Het leven lijkt zo zeker en sterk, maar heeft eigenlijk meer de sterkte van een zeepbel. Hij kan zo ineens kapot.
Zonder het ziek zijn en het gegeven dat ik nooit meer zwanger mag worden, had ik nooit zo intens genoten van Sarah. En dat doe ik nog steeds. Ik wil absoluut niets missen en neem alles in mij op. Zonder het ziek zijn had ik misschien over een jaar alweer uitgekeken naar een nieuwe zwangerschap.
Dan had ik mij daar mee bezig gehouden en minder tijd gehad voor Sarah, vooral na de bevalling. Nee, zonder het ziek zijn was ik niet zo gelukkig geweest. En dat heeft dus puur te maken met die bewustwording, het stilstaan en het om je heen kijken. Eigenlijk heb ik er sinds een jaar een andere afstandbediening bij gekregen.
Mijn Forward-knop is verdwenen, mijn Rewind-knop wordt veel minder gebruikt en er zit een andere pauze-knop op. Een veel grotere, die ik makkelijk kan indrukken. En daar ben ik maar al te blij mee!