Je zou kunnen denken dat de titel over Sarah gaat. Zij wordt inderdaad dagelijks wakker met een lach. Haar wereld bestaat nog uit eten, spelen, slapen en heel veel liefde. Ze heeft nog geen flauw benul van de wereld en de werkelijkheid om haar heen. Van Charlie of Ebola, van Oekraïne of Irak.
Nee, vandaag heb ik het over de dagelijkse struggle om vol goede moed uit bed te stappen.

Wat lijkt het mij toch heerlijk om geen idee te hebben van alle ellende in de wereld en van ziekten of onzekerheden. Als je huilt doe je dat omdat je honger hebt of je luier vol zit. Even wat eten of verschonen en je kunt weer lachen. Vol fantasie speel je met blokjes, poppen of auto’s.
Vadertje en moedertje spelen zonder ruzie of een echtscheiding. Het enige waar je eventueel ruzie over maakt is over de rolverdeling. Als kind wil je graag groot zijn, volwassen en op je eigen benen kunnen staan. Als het eenmaal zover is verlang je weer naar de tijd dat je kind was, de tijd dat je je nergens zorgen over hoefde te maken.

De titel is geromantiseerd en matcht met 1 van de vele wensen die ik heb. Lachend wakker worden, de dag tegemoet stralen en van vreugde het bed uit springen. Vol positiviteit en energie.
De werkelijkheid staat er best ver van af. Als ik wakker word hoop ik dat de dag nog niet begonnen is, dat ik nog vele uurtjes door mag slapen omdat ik nog zo moe ben.
Vol energie ben ik eigenlijk nog nooit wakker geworden (zijn er werkelijk mensen die dat gevoel hebben?) Ik heb eerst een douche, 2 koppen koffie en een zonnetje nodig. En dan nog is het maar de vraag of ik daadwerkelijk ga bruisen die dag.
Ik word zelden wakker met een lach. Eerst zal ik dingen moeten verzinnen en moeten zien die de dag leuk gaan maken. Sarah komt altijd op nummer 1, dat is niet zo moeilijk om op te noemen. Mijn blog volgt vaak snel als nummer 2, maar nummer 3…Eerst moeten die pillen erin waar ik in de ochtend altijd zo naar van word. Oh en daarvoor eerst even op de weegschaal om te kijken of ik weer vocht vasthoud en meer medicijnen in mag nemen. Wat waren de leuke dingen ook alweer?

Het zijn vaak de kleinste lichtpuntjes die je dag kunnen maken, maar om ze te zien zul je eerst je bed uit moeten. En dat is dus vaak een hele opgave. Niet dat ik depressief ben, maar vooral nog heel moe. En het fijnste wat er dan is (tenminste….dat denk je) is je bed.

Zodra ik de kamerdeur van Sarah open doe, is dat gevoel van in bed willen liggen verdwenen. Door trappelende voetjes, geluiden van opwinding en een brede grijns word ik verwelkomd.
Mijn dag kan vanaf dat moment niet meer stuk, ook al wil ik slapen, ben ik moe en zweef ik een meter boven de grond door mijn bloeddruk.
Sarah is mijn koffie, mijn beste medicijn voor alles en verdient een prominent plekje op medicijn nummer 2, mijn blog. Kon ik haar maar meteen zien als ik mijn ogen open doe ’s ochtends, want dan weet ik zeker dat ik wakker word met een lach om vervolgens uit bed te springen omdat de dag weer is begonnen.