Nee, mama’s kunnen dat niet, mama’s zijn altijd nodig en moeten paraat staan voor hun kinderen, ziek of niet. Met een griepje of kotspartij voor je kind(eren) zorgen is een hele opgave, maar wat als je altijd (chronisch) ziek bent?
Mama worden leek mij altijd al fantastisch, maar ook zwaar. Het vergt een hoop energie en geduld, maar alles wat je ervoor terugkrijgt maakt al je input, vermoeidheid en zorgen weer goed. Chronisch ziek zijn én mama, dat zou helemaal een kunst zijn. Ik heb er nooit over na gedacht vroeger want hey, het overkomt altijd een ander…
Toch gaat het mij redelijk goed af. Maar misschien ook omdat ik niet beter weet. Ik weet niet hoe het is om eindeloos achter je kind aan te kunnen rennen of zonder hoofdpijn, andere pijn en ernstige vermoeidheid de dag door zien te komen samen. Ik sleep Sarah mee naar de huisarts, de Trombosedienst en als het moet naar het ziekenhuis. Toen zij een paar weken oud was bezocht ze mij in het ziekenhuis en maakte ze elke dag een ritje met de auto. Zo klein als ze was, ze gaf geen kick. Zou ze door hebben gehad wat ze ervoor terugkreeg? Even liggen bij mama op de borst en even voelen hoe vertrouwd het ook alweer was.
Angst heb ik met name veel gehad toen ik nog maar een paar weken thuis was. Ik was zwak, had geen conditie en moest zowel Sarah als het verzorgen van haar leren kennen.
Giorgio was na twee weken weer aan het werk waardoor ik elke werkdag alleen thuis was met haar. Het ging goed en het gaf mij vertrouwen, maar voordat ik bij dat vertrouwen was, heeft er heel wat angstzweet gevloeid.
Want wat als ik ineens neerval hier in huis? Dan is Sarah alleen en hulpeloos. Als ik hartkloppingen kreeg of ik stond te tollen op mijn benen door mijn medicijnen en bloeddruk, werd ik bang.
Soms appte ik Giorgio om te vragen of hij gedurende de dag af en toe een berichtje wilde sturen om te checken of het nog goed ging thuis. Het heeft even geduurd want het vertrouwen terugkrijgen in je eigen lijf duurt even. En al is er een hoop tijd verstreken, je lijf heeft je zoveel geflikt dat je dat vertrouwen nooit meer voor 100% terugkijgt.
Soms voelt het best hard en gewoonweg lullig als ik Sarah moet laten huilen terwijl ik mijn drugs aan het uitzetten ben in de weekdoos en ik mij moet concentreren daarop. Of als ik mij slap en moe voel en ik haar niet kan vermaken zoals ik zou willen. Halfvol denkende kan ik gelukkig heel veel wél met haar doen, zoals lezen, zingen en spelen. Dan maar geen tikkertje spelen, wij gaan wel stoepkrijten. Als ik bedenk dat ik ook met een herseninfarct in een rolstoel had kunnen eindigen en alleen maar zou kunnen kwijlen, dan mag ik in mijn handjes knijpen met wat ik wel kan betekenen voor Sarah.
Deze chronisch zieke mama is gelukkig, en vooral door Sarah. Zij is mijn beste medicijn, mijn top arts en mijn meest motiverende therapeut.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (7)
Wauw, best een pittig onderwerp, maar wel de realiteit. Iets waar ik ook weleens over nadenk als ik een slechte dag heb. Jij gaat er hardstikke goed mee om! Als ik het zo hoor, komt Sarah niks tekort. Knap hoor!
Heel mooi geschreven, en heftig om te lezen! Georgio en Sarah zullen ontzettend trots zijn op hun powermama. En ik herken me ook in je stuk, al wil ik het niet vergelijken met wat ik heb, ik vind het ook moeilijk als ik bijvoorbeeld door slechte bloedsuikers er niet voor Lana kan zijn en haar even laat huilen omdat ik eerst mezelf op de been moet brengen. Ik vind jullie echt bikkels!
Wat mooi en eerlijk geschreven. Het lijkt me heel moeilijk om niet op je lichaam te durven vertrouwen na een ziekenhuisopname, lees uit je verhaal dat je je zo kwetsbaar voelde. Ik vind het heel knap en sterk hoe je met de situatie omgaat!
Ik kan al vanaf de geboorte van mijn dochter tot nu 2,5 jaar verder niet voor mijn dochter zorgen en dat doet heel veel pijn. Ze gaat ook voor alles naar papa toe, omdat ze gewend is dat hij de zorg draagt. Dat vind ik vreselijk en breekt mijn moeder hart. Het is voor mij heel moeilijk te zien wat er nog wel lukt. Ik kan bv. nog wel een boekje met haar lezen, zingen, filmpje kijken, puzzelen etc. Maar voor mij is dat niet voldoende. Ik wil graag zorgen. Dat is toch je oerinstinct als moeder.
Ik vind het knap hoe je het doet hoor! Complimenten.
Ik vind het heel bijzonder hoe positief en opgewekt jij hiermee omgaat. Is niet makkelijk maar ik denk (weet zeker) dat je dochter al jouw liefde elke seconde van de dag aanvoelt.
Wauw.. ik lees je blog, en ik heb precies hetzelfde meegemaakt. De eerste weken van mijn kindje lag ik op CCU, gelukkig mocht onze baby bij mij blijven (alle lof voor het ziekenhuis!). Maar ik heb niks kunnen doen de eerste periode, mijn man werd vader en moeder tegelijk en nam alles over. De eerste keren dat hij maar wegliep de tuin in vond ik het al doodeng om ‘zo lang’ alleen te zijn met zoontje, laat staan toen hij weer aan het werk ging..
Fijn om te lezen, maar ook confronterend. Ik ben wel benieuwd hoe je hart het nu doet eigenlijk.. Ik ben inmiddels volledig afgekeurd en thuis bij mijn zoontje. Op mijn bejaardentempo kunnen wij het leven wel aan 🙂
Wat een heftig verhaal! En bizar dat je de situatie herkent. Zo ontzettend verdrietig dat de eerste weken zo zijn verlopen. Mijn hart doet het redelijk, zit nu op een kamerfunctie van 52%. Ik probeer weer mijn werk op te pakken zoals voorheen, maar dit valt niet mee. Heftig dat jij helemaal bent afgekeurd! Take care!