Ik wist dat opvoeden op mijn to-do-list stond voor over een paar maanden. Maar wat ik niet wist is dat dat veel te laat zou zijn. Tussen neus en lippen door klinkt er al met regelmaat door de kamer ‘doe dat maar niet’ en ‘daar mag je niet aankomen, dat is van mama’.
Sneller dan ik had verwacht wijs ik mijn dochter langzaam en beetje bij beetje de weg. Wanneer begin je ermee? En niet geheel onbelangrijk: waar begin je?

Sarah is dol op spullen die op de salontafel of de tv-meubel liggen. Afstandsbedieningen, telefoons, kaarsjes, beeldjes, noem maar op. Met een snelle handbeweging ontvreemd ze de meest bijzondere dingen. Het geluid dat het voorwerp maakt op het moment dat deze op de grond klettert geeft haar blijkbaar een enorme voldoening. Alleen is het niet de bedoeling dat er bepaalde spullen op de grond terecht komen. Overigens vind ik ook dat ze niet aan alle spullen mag komen. Er zijn gewoon grenzen.

Nooit heb ik nagedacht over opvoeding en hoe ik het ga aanpakken. Ik heb geen plan of punten waar ik mij aan wil houden. Wel belangrijk vind ik het consequent zijn, eerlijk zijn en altijd een reden geven waarom iets niet zou mogen. Na een huilbui omdat iets niet mag wil ik haar ook troosten en knuffelen. Weer even goedmaken, ook al hebben we geen ruzie. Ik wil niet de strenge ouder zijn, maar vooral alles samen doen. Praten, uitleggen en de rode draad is heel veel liefde. Ik wil dat ze mij naast moeder, ook als vriendin ziet. Dat ze met alles bij mij terecht kan en dat de drempel voor haar niet te hoog zal zijn doordat ik te streng ben.

Ongeveer twee maanden geleden, toen ze zich voor het eerst kon optrekken aan de tafel en er voor langere tijd bleef staan, werden die spullen erop steeds interessanter. Op de één of andere manier weet ze dat ze iets niet zomaar mag pakken of aanraken. Op het moment dat ze haar handje richting het voorwerp beweegt kijkt ze mij afwachtend aan.
In de tussentijd komt het handje steeds dichter bij het voorwerp waarna ze op een gegeven moment haar dikke plakkerige vingertjes er omheen vouwt. Snel veegt ze het van tafel en het valt op de grond. Toen ik eenmaal doorhad wat ze ging doen met de spullen ben ik mijn grenzen aan gaan geven.
De zinnen ‘doe dat maar niet Sarah, dat is gevaarlijk’ of  ‘daar mag je niet aankomen, dat is van mama’ toverden al snel een pruillip op haar gezicht. Als ze heel erg moe is moet ze ontzettend huilen. Als ze uitgerust is blijft het bij een lip en zoekt ze iets anders om mee te spelen. Ze snapt dus heel goed wat we zeggen en bedoelen.

Ik dacht er voorlopig nog niet aan te hoeven denken. Opvoeden komt pas met een jaar of twee. Althans, dat is wat ik altijd dacht. En af en toe zeggen dat iets niet mag is toch nog niet het begin van het echte opvoeden? Ik gaf mijzelf nog even vakantie voordat ik mij zou storten op het kneden en vormen van mijn dochter.
Tot afgelopen maandag. Sarah pakt mijn telefoon en kijkt mij doordringend aan met een blik alsof ze over haar leesbril tuurt.
Ik geef aan dat ze de telefoon niet mag pakken en de hoeken van haar lippen buigen meteen naar beneden. Even denk ik dat het klaar is, tot er wederom een handje richting de telefoon gaat. Weer geef ik aan dat ze de telefoon niet mag pakken en ik geef haar een alternatief om mee te spelen. Die gooit ze linea recta op de grond.
Ik loop naar de waterkoker in de keuken die klaar is en ik hoor een doffe klap in de woonkamer. Mijn telefoon. Neergehaald door mijn deugniet. Het uittesten van mama haar grenzen is begonnen. En het opvoeden dus ook, vrees ik.