BikkelharT

Persoonlijke update. How’s life?

Vandaag vroeg ik mij af wanneer ik de laatste persoonlijke update plaatste rondom mijn gezondheid en herstel. Ik bladerde terug en kwam uit op eind maart. Tijd om weer even bij te kletsen dus!

Eind maart wist ik net dat mijn hart een sprongetje vooruit had gemaakt qua pompkracht. Al was het 7-10%, mij kon je niet gelukkiger maken. En nog steeds kan ik niet geloven dat ik in een jaar tijd al zoveel verbetering liet zien. Nog maar 5% te gaan en mijn hart zit op een normale pompfunctie.
Ondanks die vooruitgang was ik in maart nog echt niet de oude Geer. Ik was veel en snel moe, had nog niet zoveel conditie en werkte een paar uurtjes per dag. Somber was ik gestemd over het feit dat ik mijn oude werk waarschijnlijk nooit meer zou kunnen doen. Bizar, want daarna is er een knop omgegaan en heeft mijn lichaam grote sprongen gemaakt. Alsof het weigerde te accepteren dat ik nooit meer de oude zal worden.

Werk

Inmiddels ben ik 18 uur per week aan het werk verdeelt over 3 dagen. Vanaf volgende week ga ik langzaam uitbreiden naar de normale 8 uur per dag. Als ik op een gegeven moment 3 dagen van 8 uur werk zit ik bijna op mijn contract-uren. De werkzaamheden die ik doe behoren tot mijn functie. Ik doe dus alles wat ik zou moeten doen in mijn werk en dat voelt zo goed! Het is nog even afwachten hoeveel uur ik uiteindelijk zou kunnen gaan werken. Het streven is 28 uur per week, de afgesproken uren na mijn zwangerschapsverlof. Dat is vergeleken met wat ik nu werk 10 uur meer. Voor zover ik het kan inschatten en ik mijn lichaam ken (en die ken ik nu maar al te goed) moet dit ook wel gaan lukken, zonder dat ik mijzelf voorbij loop.

Het enige struikelblok zouden de nachtdiensten zijn. Helaas is er niks (meer) geregeld in de CAO waardoor je om medische redenen geen nachtdiensten meer hoeft te draaien. Alsof verpleegkundigen zelf nooit ziek worden. Een losse nachtdienst draaien levert geen probleem op, een reeks van bijvoorbeeld 3 nachtdiensten wel. Ik kan overdag mijn medicijnen niet innemen en de waarde van mijn bloedstolling zal gaan schommelen. Ach, die nachtdiensten is wel het laatste waar ik mij druk om ga maken. Het moet niet zo zijn dat nachtdiensten het enige probleem zou zijn om mij weer helemaal terug op de werkvloer te krijgen, toch?

yolo

Fysiek

Lichamelijk voel ik mij ook zeker sterker. Ik ben lang niet meer zo moe als een paar maanden terug. Ik slaap alleen overdag als ik een hele slechte nacht heb gehad. Ik red het nu makkelijk om te werken, voor Sarah te zorgen, te poetsen, te koken én in de avond nog andere dingen te doen. Dat was een half jaar geleden nog ondenkbaar. Ik merk dat mijn lijf is gewend aan de medicijnen, waardoor ik mij in de ochtend ook niet meer zo slap voel. Overslagen van mijn hart heb ik nog wel, maar ik besteed er veel minder aandacht aan. Ze zijn onschuldig en ze zijn er nou eenmaal.
Echt benauwd ben ik ook al lange tijd niet meer geweest. Ik blijf goed letten op mijn zoutinname. Nou ja, meestal. Ik betrap mijzelf erop dat ik soms wat minder streng ben. Dan eet ik een handje chips, geniet ik van plakjes leverworst of verorber ik een paar olijven. En dat kan best, want zó slecht is mijn hart niet.

Bijna….bijna voel ik mij weer de oude. Voor 80 procent herken ik mijzelf weer terug. Ik houd er rekening mee dat 100% niet haalbaar zou zijn, maar zoals ik mij nu voel ben ik eigenlijk al tevreden. Als ik het allemaal vergelijk met mijn ‘rollator periode’ dan zou je het bijna een wonderbaarlijke genezing kunnen noemen.

Mentaal

Denk ik nog wel eens aan wat er allemaal gebeurd is? Absoluut. Dat zal waarschijnlijk altijd een rol blijven spelen, alleen wordt het steeds meer een bijrol en hopelijk in de toekomst een figurantenrol. Ik droom er nooit meer over en ’s nachts denk ik er niet meer aan. Ik stop het misschien ook wel een beetje weg, maar ik heb het gevoel dat ik veel liever geniet van alles om mij heen dan tijd besteden aan iets naars. Als ik er wel specifiek aan zou terugdenken dan zou het mij alleen maar angstig, boos en verdrietig maken. Over dat boos zijn gesproken: ik merk wel dat ik heel boos kan worden om iets kleins. Dan kook ik bijna van woede, terwijl er weinig aan de hand is. Misschien een nasleep van alles of een korter geknipt lontje, de tijd zal het leren of dat weer minder wordt.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (3)

  • Als ik zo lees heb je een hele heftige periode meegemaakt, knap dat het nu al zo goed gaat! Wat ik vooral even kwijt wilden is dat je een heel mooi gezin hebt ! Prachtige foto

    Beantwoorden
  • […] juli schreef ik mijn laatste persoonlijke update. Het ging toen al de goede kant op met mijn gezondheid en ik […]

    Beantwoorden

Write a comment