Wat weet je over lichamelijke pijn? En hoe ervaar je het? Kun je oordelen over de pijn van een ander? En maakt het je harder of niet? Vandaag een artikel over mijn ervaring met pijn.
Pijn is een signaal van het lichaam om je te waarschuwen dat er iets aan de hand is. Het kan daarbij effectieve pijn zijn of plat gezegd zinloze pijn. Een bevalling is pijnlijk, maar heeft naast waarschuwen ook als doel om een kind geboren te laten worden. Over het algemeen is pijn met een doel makkelijker te accepteren dan zinloze pijn. Evenals kortdurende pijn vs. chronische pijn.
Ik had in mijn leven wel eens pijn. Als ik weer eens op mijn knie gevallen was, tijdens het schillen van een appel in mijn vinger sneed of als vrouw tijdens de maandelijkse feestjes. Dat was mijn pijn-ervaring.
Bij twintig weken zwangerschap kwam daar een ervaring bij, toen ik dubbelgevouwen op de bank met mijn linkerhand mijn rechterhand vastpakte en bijtend op mijn tanden wachtte tot de pijn in mijn vingers weer verdween. Er zat trombose in mijn vingertoppen en allemachtig wat deed dat zeer.
Toen ik 30 weken zwanger was ben ik mij maar eens gaan verdiepen in mindfullness omdat ik de pijn (en vooral de onbekendheid ervan) tijdens een bevalling wel spannend vond. Je weet dat het pijn gaat doen, maar wat voor een pijn kan niemand je precies vertellen. En zou ik de pijn wel kunnen handelen? Allemaal vragen.
En die vragen bleven onbeantwoord, toen ik met 37 weken een keizersnede kreeg. Ik stelde mij in op pijn van de wond en naweeën. Maar ik had geen van beide.
Een paar dagen later begon ik pijn te krijgen, rechts boven in mijn buik. Een stekende, scherpe en zeurende pijn die constant aanwezig was.
De pijn trok door tot mijn rug en het leek alsof alle rugspieren zich nog eens extra gingen aanspannen. Zitten kon ik niet, liggen ook niet.
De enige manier waarop de pijn een beetje te doen was, was lopen (na een grote buikoperatie…jaja) en op de rand van het bed terwijl Giorgio zijn vuisten in mijn rug duwde. Het leek wel of ik aan het bevallen was.
Maar het was mijn lever, bleek later. Er ontstonden infarcten wat gigantische pijn moet geven. De eerste dagen wist men nog niet wat er gaande was en men duidde het op ‘organen die weer op hun plek moesten komen’ of in het ergste geval wat bloed dat vrijkwam in mijn buik na de keizersnede. Tot de diagnose werd gesteld zag ik aan mensen om mij heen dat ze niet wisten of beseften hoeveel pijn ik had. Na de CT van mijn buik waarop te zien was wat er speelde, was het ineens duidelijk waarom ik zoveel pijn had. ‘Je moet wel heel erg veel pijn hebben’. Ja hehe…dat gaf ik al een aantal dagen aan…Helaas is mijn zeer persoonlijk en zul je nooit weten hoeveel pijn iemand te verstouwen heeft. Pijn is datgene wat een ander ervaart, daar kun jij als buitenstaander nooit iets over vinden. Misschien een goede om te onthouden en om altijd rekening mee te houden.
Morfine is een lot uit de loterij op zulke momenten. Na een aantal dagen had ik het niet meer nodig, het ging goed. Een week later lag ik weer in het ziekenhuis met nog meer pijn en kreeg ik continue morfine. Heerlijk spul en heel fijn. Ik was werkelijk het raam uit gesprongen als ik geen morfinepomp had. Een dochter of niet, die pijn was te erg. Eenmaal op de Intensive Care kreeg ik ook hartinfarcten. Ik moet hebben aangegeven dat ik pijn had op mijn borst en linkerarm, maar daar weet ik niets meer van. En gezien de schade moet ik heel erg veel pijn hebben gehad. Lang leve de morfine dan maar? Ik ben blij dat ik die pijn toen niet gevoeld heb. Het schijnt ontzettend beangstigend en benauwend te zijn en angst kon ik er niet bij gebruiken.
Pijn, ik kon er altijd wel mee dealen. Het was te overzien als ik ergens veel pijn had. Na een aantal dagen is het wel weer weg. Behalve toen na de bevalling. Of ik meer bikkel ben geworden? Lichamelijk niet, geestelijk wel. Nog steeds ervaar ik pijn als voor de complicaties. Mijn pijngrens is niet hoger omdat ik eerder door het plafond ging van de pijn.
Pijn is voor mijn lijf ook nog steeds een signaal dat er even iets niet goed is en dat is prima. Zo’n erge pijn als toen heb ik nooit meer gehad en hoop ik ook nooit meer te krijgen.
Ook al duurde de pijn bij elkaar zo’n twee weken, elke dag besefte ik dat de pijn ooit weer op moest houden. Niet alle mensen kunnen dat zeggen, sommige moeten hun hele leven pijn voelen. Ook met pijnstillers. Verschrikkelijk lijkt mij dat, doodvermoeiend en uitzichtloos. Pijn. Wie heeft het uitgevonden?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
