BikkelharT

Hartpatiënt aan het woord. Het verhaal van Lisa Smits

Als jonge hartpatiënt voelt het soms alsof je de enige bent die op jonge leeftijd moet dealen met angst, lichamelijke klachten en beperkingen. Veel verhalen vind je niet van jonge lotgenoten, terwijl deze vaak naast ingrijpend, ook heel inspererend zijn.
Op Twitter deed ik een oproepje wie er mee wilde werken aan een interview. Zo kwam ik bij Lisa Smits, een jonge meid uit Amsterdam. Vol in het leven maar ook hartpatiënt. Lees mee naar haar verhaal.

lisa

 

Kun je jezelf kort voorstellen?

Ik ben Lisa, 23 jaar, en heb sinds kort mijn eigen huisje in Amsterdam. Ik ben altijd al erg met gezondheid bezig geweest, 2 jaar geleden afgestudeerd als gezondheidswetenschapper aan de VU en werk nu sinds een jaar bij een bedrijf dat onderzoek doet naar medicijnen. Ik ben hartpatiënt, omdat ik de aangeboren hartafwijking ‘tetralogie van Fallot’ heb.
Deze afwijking is met 14 maanden bij mij ontdekt, omdat ik blauw werd nadat ik met mijn vader aan het stoeien was. Daarna begon het hele verhaal, van de huisarts doorgestuurd naar het ziekenhuis en binnen een korte tijd mijn eerste operatie ondergaan.
Daarna nog 2 open hart operaties ondergaan. Niet alles ging meteen goed, ik heb er een maagbloeding, ontstoken/kale plekken op mijn hoofd aan over gehouden, maar uiteindelijk vind ik dat ik niet mag klagen en een heel goed leven heb.

Wanneer merk je in het dagelijks leven dat je een hartaandoening hebt? Welke struikelblokken kom je tegen?

Ik merk vooral dat ik een hartaandoening heb doordat ik sneller vermoeid ben. Uithoudingssporten kan ik niet doen, en na een avond stappen, tijdens lage weerstand, of slecht slapen merk ik meteen dat ik een slechte conditie heb en snel benauwd ben.
Nu ben ik vaak koppig en doe toch de dingen die ik leuk vind, maar weet dan dat ik de dag erna bijvoorbeeld moe zal zijn en niet zoveel kan doen.

Welke activiteiten kun je niet meer of gaan moeilijker? Of ervaar je geen beperkingen hierin?

Uithoudingssporten. Verder kan ik eigenlijk alles doen.

Ervaar je angst?

Nee, raar misschien, maar ik ben totaal niet bang. Ook niet voor de toekomst. Wanneer ik voor controle naar het ziekenhuis ga, zijn mijn ouders meer bezorgd dan ik zelf.
Ik kan er toch niet zoveel aan veranderen en ik vertrouw erop dat de artsen veranderingen zien aankomen.

Hoe zie jij je toekomst?

Mijn toekomst zie ik positief in. Wel zal ik nog een keer geopereerd moeten worden, om een nieuwe donorklep in mijn hart te krijgen.
Soms vind ik het moeilijk en frustrerend dat ik niet de conditie heb die ik zou willen hebben, vooral omdat ik erg gezond leef. Dan word ik boos als ik mensen zie die hardlopen, of juist door mensen die ongezond leven. Dan denk ik wel eens, was ik maar zo, dan kon ik nog iets veranderen aan het leefpatroon.

Hoe gaat jouw omgeving om met je hartaandoening?

Ik ervaar eigenlijk nooit problemen in mijn omgeving wat mijn hartaandoening betreft. Ik verberg mijn litteken ook niet in de keuze van mijn kleding, en vergeet vaak dat mensen die mij niet kennen zich afvragen wat ik op mijn borstkas heb zitten.
Ik merk wel dat mensen er vaak niet naar durven te vragen, of bang zijn dat ik er niet over wil praten. Dat is totaal niet zo, ik heb er geen moeite mee, zo ben ik nou eenmaal en ik weet niet beter.

Probeer jij alles uit je leven te halen? En hoe doe je dat?

Ja, ik denk wel dat doordat ik veel heb meegemaakt er juist bewust van ben dat ik moet genieten van de dingen in het leven. Blij moet zijn dat ik er nog ben en eigenlijk prima kan leven.
Ik probeer te genieten van de kleine dingen in het leven, je maakt mij al echt blij met alleen al een zonsondergang, een drankje op het terras of mijn lieve vriendinnen om me heen.

Heb je tips voor andere hartpatiënten?

Tips voor andere hartpatiënten: ben en blijf vooral jezelf. Wees blij met wat je hebt, met wat je nog kan doen in het leven. Maak je niet teveel druk om hoe anderen erover denken. Pura vida!

 

Het lezen van een ervaringsverhaal is altijd fijn, om de dingen waar je dagelijks tegenaan loopt te kunnen relativeren. Beseffen dat je niet alleen bent is heel veel waard. Dank je wel Lisa voor je verhaal! Ik wens je het allerbeste toe voor de toekomst.

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (5)

  • Wat een mooi interview! Knap om te zien dat je niet bang bent, Lisa. Ik kan me natuurlijk niet voorstellen hoe het moet zijn, maar het lijkt mij juist best spannend allemaal. Ik studeer toevallig geneeskunde en we hebben het een paar weken geleden ook over deze tetralogie van Fallot gehad. Ik moet zeggen dat ik toen wel eventjes schrok hoor. Knap dat je toch zo positief in het leven staat. Het gaat je goed 😉

    Beantwoorden
  • Beste Lisa, Geertje,

    Wat een indrukwekkend verhaal. Wij zouden het graag willen plaatsen op ons Hart.volgers platform.

    Vriendelijke groet,

    Denise de Schoone

    Beantwoorden
    • Dank je wel Denise! Ik heb Lisa een mailtje gestuurd met de vraag of zij dit goed vindt. Je hoort van mij! Groetjes Geertje.

      Beantwoorden
  • Ja… Pura vida! Zo ben jij op en top. Mooi om het hier terug te lezen!

    Beantwoorden
  • Hallo allemaal…vandaag lees ik het nieuwe boek van Peter Buwalda, goed boek volgens recenties, vond ik ook tot ik op blz. 85 belandde. Ik kreeg een soort shock…een personage kreeg een kind met tetralogie van fallot. Ineens kan ik niet verder lezen. Teveel herinneringen, te veel emoties die ik dacht verwerkt te hebben: 30 September 1956 werd mijn hartekind geboren, ze was zo mooi, zo lief, ik was zo blij met haar. Andere tijden. Nooit vergeet ik de grote glazen box in het Amsterdamse ziekenhuis, iets met haar hart werd mij verteld. Ze zou haar leven lang vatbaar blijven voor alle denkbare infecties, ik moest har beschermen voor verkoudheid, de diverse kinderziekten enz. Gelukkig haalde niemand destijds ’t in haar/zijn hoofd hun kinderen niet te laten inenten. Zesentwintig ziekenhuis opnames en een jaar verder: langzaam maar zeker een verbetering. Er was hoop, wie weet een operatie ooit in de toekomst, zorgen voor een goeie conditie. Gelukkig was er ineens ,via de hartstichting, het ouder comité kinderhartenfonds, Leuke vakanties eerst met de boot later in Bilthoven. Allemaal vrienden en vriendinnen. In de zomer had ik een huis vol harte kinderen, helaas moesten we ook veel op bezoek in een ziekenhuis ergens in Nederland meestal Groningen of Utrecht, soms gevolgd door een begrafenis of crematie. nog steeds geen operatie voor de tetralogie.
    Mijn dappere dochter is 23 jaar geworden.

    Beantwoorden

Write a comment